Grote filmster uit de jaren ’60 en ’70 overleden – fans in shock

De Italiaanse actrice Claudia Cardinale, een van de grootste filmsterren van de jaren zestig en zeventig, is op 87-jarige leeftijd overleden. Dat bevestigt persbureau AFP. Cardinale bracht de laatste decennia van haar leven door in de omgeving van Parijs, waar zij ook is gestorven.

Cardinale werd wereldwijd bekend door haar rol in Sergio Leone’s klassieker Once Upon a Time in the West (1968), waarin ze de legendarische Jill McBain speelde. Met haar mysterieuze uitstraling en sterke aanwezigheid op het witte doek groeide ze uit tot een van de iconen van de Europese cinema. Ze werd vaak omschreven als het Italiaanse antwoord op Brigitte Bardot, al maakte ze zelf altijd duidelijk niet in het hokje van sekssymbool te willen worden geduwd.

Hoewel ze beroemd werd als Italiaanse actrice, lag haar wieg in Tunis, de hoofdstad van Tunesië, waar ze in 1938 werd geboren. Tot haar achttiende sprak ze nauwelijks Italiaans; haar talen waren Frans, Arabisch en Siciliaans. Het was haar overwinning bij een schoonheidswedstrijd die haar loopbaan in gang zette: de prijs was een bezoek aan het filmfestival van Venetië, waar regisseur Franco Cristaldi haar ontdekte.

Cardinale verhuisde naar Rome, maar worstelde aanvankelijk met de taal en overwoog zelfs haar acteercarrière op te geven. Toch zette ze door, en al snel stond ze naast grote namen als Omar Sharif in Goha (1958), en werkte ze met beroemde regisseurs als Luchino Visconti en Federico Fellini. In Visconti’s Il Gattopardo (1963) en Fellini’s 8½ (1963) bewees ze haar veelzijdigheid en groeide ze uit tot publiekslieveling.

Cardinale werd ook opgepikt door Hollywood, waar ze rollen kreeg in onder meer The Pink Panther (1963), Blindfold (1965) en The Professionals (1966). Toch voelde ze zich nooit helemaal thuis in de Amerikaanse filmindustrie. Ze weigerde zich aan één studio te verbinden en wilde geen typecasting als glamouractrice. Uiteindelijk koos ze bewust voor Europese producties, waarin ze volgens eigen zeggen meer artistieke vrijheid vond.

Naast haar werk speelde haar persoonlijke leven een grote rol in haar keuzes. Ze kreeg een zoon uit een vroegere relatie, die jarenlang geheim werd gehouden om haar carrière te beschermen. Later trouwde ze met regisseur Pasquale Squitieri, met wie ze een dochter kreeg en veel samenwerkte in films als Corleone (1978) en Claretta (1984).

Ook buiten de filmwereld bleef Cardinale actief. Ze zette zich in voor Unesco en voerde campagne tegen kindermisbruik. Sportief bleef ze tot op hoge leeftijd: volleybal was een van haar passies, al moest ze daar op latere leeftijd noodgedwongen mee stoppen na een blessure.

Gedurende haar carrière bleef Cardinale trouw aan haar eigen principes: ze weigerde naaktscènes, bleef kritisch op de filmindustrie en koos rollen die verder gingen dan uiterlijk vertoon. Haar werk werd beloond met diverse oeuvreprijzen, waaronder die van de filmfestivals in Venetië (1993) en Berlijn (2002). In 2016 kwam ze nog naar Nederland om een prijs in ontvangst te nemen bij Film by the Sea.