Het dodental van de Sovjet-Unie in de Tweede Wereldoorlog is ongelooflijk hoog, al dan niet verbijsterend. De offers die 75 jaar geleden zijn gebracht door de soldaten worden door de actuele geopolitieke agenda volledig vernietigd en teniet gedaan.
Men kan geheel objectief constateren dat de erkenning van de Sovjetbijdrage aan de nederlaag van Hitler de afgelopen jaren in het Westen volledig is afgezewakt, of nog erger, volledig is genegeerd. Bijna iedereen is bekend met het aantal sterfgevallen aan de zijde van de Amerikanen en de Britten. Maar hoeveel mensen zijn bekend met het aantal sterfgevallen onder Sovjetburgers – burgers en soldaten – tijdens ‘De Grote Patriottische Oorlog’? Het aantal is choquerend: 27 miljoen.
De bondgenoten uit de Tweede Wereldoorlog herdenken jaarlijks de historische gebeurtenissen van 75 jaar geleden. Zo is er in Groot-Brittanie ‘VE Day’ en in Rusland ‘Victory Day’. Afgelopen vrijdag pleegden president Putin en de Boris Johnson een telefoongesprek, maar om de juiste herinneringen en weergave van de geschiedenis volledig naar voren te laten komen zal er toch er meer verband moeten worden gelegd met de Russische herdenkingen.
Als we dit in perspectief plaatsen, de Britse verliezen (burgers en soldaten) bedroegen ongeveer 450.000, de Verenigde Staten 420.000, dat is ongeveer de helft van het aantal dat naar schatting alleen al tijdens de belegering van Leningrad omkwam. Ongeveer een kwart van de bevolking van de Sovjet-Unie is tijdens de oorlog omgekomen of gewond geraakt. Het is fair wanneer je concludeert dat geen enkele familie binnen de Sovjet-Unie onaangetast is gebleven.
Elke dode is er een te veel. Maar waarom zijn nu juist deze cijfers zo belangrijk? Omdat ze er aan bijdragen te verklaren waarom het Sovjet buitenlands beleid na de oorlog is verlopen zoals het is verlopen. De wens om regeringen te installeren in aangrenzende staten aan de westgrenzen van Rusland werd door velen afgeschilderd als zijnde Sovjet-agressie. Mocht je de 27 miljoen doden weglaten is het ook zo dat het Kremlin te maken kreeg met de nodige interventie van het Westen om de bolsjewieken van 1918 tot 1922 ten val te brengen.
Het gaat hier niet om de verdediging van Stalin, het wijst wel op historische context. Echter wordt die context tegenwoordig grotendeels, al dan niet volledig, genegeerd door velen die zich bezighouden met het opnieuw schrijven van de geschiedenis. Overwinningen worden volledig toegeëigend, terwijl de offers die hiervoor zijn gegeven door 27 miljoen individuen teniet worden gedaan.
Het is de Sovjet-Unie, wat we ook mogen denken van het politieke systeem van toen, dat verreweg de grootste offers heeft gebracht bij het verslaan van de Nationaal-Socialisten. Russofobe neoconservatieven houden het land net zo verantwoordelijk en schuldig als de Nationaal-Socialisten. De schijnwerpers zijn gericht op het Molotov-Ribbentrop-pact, maar niet op de inspanningen van de Sovjet-Unie om met Groot-Brittannië en Frankrijk een anti-nazipact te sluiten, pogingen welke werden afgewezen.
De bijdrage van de Sovjet-Unie tijdens de dagen van de Tweede Wereldoorlog werd eerlijker erkend tijdens de dagen van de Koude Oorlog dan dat het nu gebeurt.
Het lukte de Westerse mogendheden in de jaren dertig niet om succesvol met de Sovjet-Unie samen te werken om met Adolf Hitler tot overeenkomsten en het sluiten van vrede te komen. Nee, veel werd genegeerd. Er werd zelfs oorlogstaal uitgeslagen, wat de Tweede Wereldoorlog onvermijdelijk maakte.
De in Oost-Europa geïnstalleerde communistische regeringen waren hard en soms dictatoriaal van aard, maar wat vergeten is, is dat ze in de loop van de tijd veel minder hard zijn geworden. Historici van die tijd – zelfs rechtse – behandelden de Sovjetoorlog zeer eerlijk. Dat lijkt vandaag de dag volledig anders te zijn.
Het erkennen van de 27 miljoen doden lijkt niet in het script te passen omdat het nu alleen maar om demoniseren van Rusland en zijn huidige president graat. ‘Russische agressie’ is een alsmaar herhalende kreet van zij die niet willen begrijpen dat de angst jegens Rusland geheel onnodig is, daar de westgrenzen van het land juist worden bedreigd door de NAVO-troepenopbouw voortgevloeid uit paranoia.
Kijk maar naar wat er is gebeurd sinds het einde van de oude Koude Oorlog. Het Warschaupact werd ontbonden, maar de NAVO begon een Drang nach Osten. Stel je voor dat de situatie was omgedraaid. Stel je voor dat de NAVO werd ontbonden en Rusland vervolgens probeerde Mexico en Canada te verleiden tot een sterk uitgebreid Warschaupact. Zouden we dat geen ‘agressie’ noemen?
Door een reeks door neocon bevorderde oorlogen tegen regimeverandering zijn regeringen die vriendelijk zijn voor Moskou, van de Balkan tot Bagdad, ten val gebracht. Nogmaals, stel je voor dat Rusland hetzelfde had gedaan met het Westen.
De Russische Victory Day ligt enkele dagen achter ons. Als we bij deze Dag van de Overwinning stilstaan zijn er 27 miljoen redenen waarom we het revisionisme moeten afwijzen, en daardoor al diegenen zijn omgekomen dienen te herdenken. Om af te sluiten met de woorden van Franklin Delano Roosevelt uit juli 1943: “We moeten met dit land altijd blij zijn als een goede buur, en een oprechte vriend te zijn in de wereld van de toekomst.”
Laat ons geloven in de vrede en geen broederoorlogen meer voeren.
Het betreft hier een opiniestuk. De uitspraken, standpunten en meningen in deze kolom zijn uitsluitend die van de auteur en vertegenwoordigen niet noodzakelijk die van de Gulden Courant. Voor dit artikel zijn verschillende bronnen gebruikt. Mocht u verantwoordelijk zijn voor een van deze bronnen en het niet eens zijn met de plaatsing in deze context, neem dan contact met ons op.
Beeld: Wallhere.com, Wikipedia.org, Flickr.com
Elke dag direct het belangrijkste en het meest interessante nieuws in uw inboxÂ
