Gerard Cox deelt verdrietig nieuws over Joke Bruijs

Gerard Cox (85) en Joke Bruijs (73) zijn al decennialang met elkaar verbonden. Niet langer als liefdespartners, maar als mensen die elkaars leven tot op de kern kennen. Samen zongen ze liedjes, deelden ze het podium en schreven ze televisiegeschiedenis. Nu Joke door een ernstige vorm van Parkinson steeds verder achteruitgaat, blikt Gerard in een interview terug op hun gedeelde leven, en op de pijn van het langzaam moeten loslaten van iemand die nog leeft, maar steeds minder bereikbaar wordt.

De namen Gerard Cox en Joke Bruijs zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Of het nu ging om optredens in het theater of rollen in televisieseries: hun samenwerking werd gekenmerkt door chemie, muzikaliteit en warmte. Zelfs na hun liefdesrelatie bleven ze in elkaars leven op een manier die weinig ex-partners lukt. Ze groeiden van geliefden uit tot hechte vrienden, tot zielsverwanten zelfs.

Gerard kijkt met diepe weemoed terug op die jaren. “Joke en ik hebben samen iets opgebouwd dat niet stuk te maken is. Niet door ruzie, niet door tijd, zelfs niet door ziekte. En toch... ik ben haar nu langzaam aan het verliezen,” zegt hij zacht.

In 2023 maakte Joke bekend dat ze lijdt aan een ernstige, progressieve vorm van Parkinson. Sindsdien is haar gezondheid in rap tempo achteruitgegaan. De ziekte tast haar bewegingen, haar zicht en haar spraak aan. “Ze kan nauwelijks nog praten,” vertelt Gerard. “En als ze me aankijkt, weet ik niet altijd of ze me echt ziet. Dat is een onbeschrijflijke pijn.”

Voor een vrouw die haar leven wijdde aan expressie, aan optreden, aan zichtbaar en hoorbaar zijn, is deze ziekte een zware beproeving. Gerard weet dat ze daarmee worstelt. “Ze is haar vrijheid kwijt. Haar lichaam laat haar steeds vaker in de steek.”

Ondanks alles zoekt Gerard haar regelmatig op. Hij weet dat elke ontmoeting kostbaar is. “Ik zing dan voor haar. Liedjes van vroeger, die we samen zongen op het podium. En soms, heel soms, zingt ze een regel met me mee. Dat zijn momenten die ik koester als schatten.”

Die korte ogenblikken van herkenning geven hem hoop, al weet hij dat het tijdelijke flarden zijn. “Het is alsof ik via de muziek even contact met haar ziel maak. Maar daarna zakt het weer weg. Het is als praten met iemand achter een steeds dikker wordende muur.”

Gerard spreekt niet over verdriet met woede of wrok. Integendeel. Wat overheerst is liefde, in zijn meest zuivere vorm. “Ik hou nog steeds van haar. Niet op de manier zoals vroeger, maar op een andere, misschien nog wel diepere manier. Ze is en blijft de belangrijkste persoon in mijn leven.”

Hij spreekt ook vol respect over Frits Landesbergen, de echtgenoot van Joke, die haar dagelijks ondersteunt en verzorgt. “Hij is er voor haar. En dat stelt mij gerust. Ik weet dat ze bij iemand is die haar begrijpt en beschermt. Dat is belangrijk, want ik kan dat niet altijd meer.”

Wat Gerard het moeilijkst vindt, is dat het afscheid niet één moment is, maar een reeks kleine momenten waarin Joke telkens iets verder verdwijnt. “Elke keer als ik wegga, vraag ik me af: was dit de laatste keer dat ze me nog herkende? En telkens weer breekt dat mijn hart.”

De ziekte van Joke is meedogenloos. Parkinson neemt niet alleen lichamelijke functies weg, maar vervaagt ook persoonlijkheid, stem en aanwezigheid. Gerard beschrijft het als een proces van geleidelijk oplossen. “Ze glijdt bij me vandaan, en ik kan niets doen. Alleen maar toekijken en er zijn. Zolang dat nog kan.”

Toch wil Gerard geen verbitterd mens zijn. Wat hij nu doormaakt, is pijnlijk, maar hij ziet het ook als een kans om trouw te blijven aan iemand die zoveel voor hem betekent. “Ik zal haar blijven bezoeken. Zolang ze leeft, blijf ik komen. Ook als ze me straks niet meer herkent. Want dan weet ík nog wie zij is.”

Het is een liefde die verder gaat dan romantiek of lichamelijkheid. Het is een vorm van trouw die geworteld is in jaren van gedeeld leven, in respect en bewondering. In het samen lachen, zingen en ouder worden.

Gerard weet dat het moment nadert waarop Joke misschien niets meer zal zeggen, niet meer zal reageren. Maar wat blijft, is zijn stem. Zijn herinneringen. En zijn toewijding. “Ik blijf zingen voor haar. Zelfs als ze niet meer antwoordt. Misschien hoort ze het toch. Of voelt ze het.”

Hij besluit met een boodschap aan anderen: “Koester de mensen die je liefhebt. Neem geen moment vanzelfsprekend. Want je weet nooit wanneer het de laatste keer is.”