Ouders delen ontroerende boodschap over de laatste momenten van hun dochter

In veel gevallen wordt orgaandonatie nog steeds als een taboe beschouwd. Het idee dat de organen van een geliefde verwijderd kunnen worden, is voor sommigen moeilijk te begrijpen. Echter, dit kan niet slechts één, maar verschillende levens redden.

Hoe belangrijk is de vraag of je bereid zou zijn je lichaam na je laatste ademtocht beschikbaar te stellen aan anderen? Zou je akkoord gaan om de organen van je kinderen te doneren?

Ondanks dat veel mensen een voorstander zijn van orgaandonatie, zijn ze vaak huiverig als het aankomt op het geven van toestemming voor orgaandonatie, mocht er iets met hen gebeuren. Tientallen duizenden mensen wachten op dit moment op een orgaan.

Zou het verhaal van een klein meisje in staat kunnen zijn om de houding van sommigen te veranderen en hen aan te moedigen om meer te praten over orgaandonatie?

Adalynn Grace Rogers, geboren in januari 2016 in Kentucky, Verenigde Staten, leed aan het hypoplastisch linkerhartsyndroom (HLHS), een ernstige aangeboren hartaandoening die betekent dat de helft van haar linkerkant van het hart onderontwikkeld is. Omdat ook haar aorta werd getroffen, was ze bijzonder kwetsbaar. Haar ouders, Justin en Kristin, waren overgelukkig om hun dochter in hun leven te hebben, maar tegelijkertijd verscheurd door haar tragische lot.

Adalynn onderging haar eerste operatie toen ze nauwelijks twee dagen oud was. Na twee maanden intensieve zorg mocht ze eindelijk naar huis. Ondanks de benodigde constante hulp was haar familie dolblij haar thuis te kunnen verwelkomen.

Adalynn was een vrolijk, blij en energiek meisje dat veel liefde kreeg van haar oudere broers. Ze speelden vaak samen en het leek even of alle zorgen verdwenen waren, ondanks Adalynns moeilijke start in het leven.

Maar in november van het volgende jaar gebeurde er iets verschrikkelijks. Zonder waarschuwing vooraf werd Adalynns hart plotseling zwakker. Slechts enkele uren later had ze dringend een harttransplantatie nodig.

Er was echter geen donor beschikbaar. Gedurende de tijd dat ze op de wachtlijst stond, werd ze aangesloten op een machine die haar bloed rond haar lichaam pompte om haar in leven te houden.

Hoewel Adalynns ouders erg bezorgd waren, hoopten ze een donor te kunnen vinden. In januari van dat jaar kon haar lichaam het echter niet langer aan en leed ze aan interne bloedingen.

Haar leven kon helaas niet gered worden, maar haar ouders besloten de laatste uren van haar leven vast te leggen. Voor hen was het belangrijk om deze voor hen kostbare herinneringen te behouden, maar ze hoopten ook om aandacht te vestigen op orgaandonatie voor potentiële donoren en iedereen die er nog nooit over had nagedacht.

Na het overlijden van Adalynn stellen Justin en Kristin alles in het werk om aandacht te vestigen op orgaandonaties, in de hoop dat hun verhaal een verschil zal maken.