Willeke Alberti maakt ingrijpende beslissing

Na een intens jaar vol verdriet en afscheid maakt Willeke Alberti op 11 mei haar langverwachte terugkeer op het podium. De zangeres, die generaties wist te raken met haar stem en oprechte uitstraling, keert niet terug met bombarie, maar vanuit een diepgevoelde behoefte. Muziek is voor haar geen vak, maar een manier van overleven. “Zingen is mijn manier van helen,” aldus de 79-jarige artieste.

In oktober 2024 verdwijnt Willeke abrupt uit het openbare leven. De reden is hartverscheurend: haar dochter Daniëlle van ’t Schip overlijdt op 55-jarige leeftijd aan uitgezaaide kanker. Het verlies van Daniëlle — met wie Willeke een diepe, spirituele band deelde — treft haar tot in het diepst van haar wezen. Alsof dat nog niet genoeg is, verliest ze in korte tijd ook haar broer, twee tantes, een oom en een neef. De optredens worden geschrapt, de agenda blijft leeg. “Ik had niets meer over om te geven,” vertelt ze.

In plaats van de vlucht vooruit te kiezen, besluit Alberti zich terug te trekken. Ze kiest voor stilte, rouw en ruimte. In die periode leert ze haar verdriet niet te onderdrukken, maar het te dragen. Ze praat veel, huilt openlijk, zoekt troost bij haar geliefden en in de muziek eerst in besloten kring, later voorzichtig ook weer op het podium.

De officiële terugkeer vindt plaats op een symbolische dag: Moederdag, zondag 11 mei, in Rotterdam. De keuze is allesbehalve toevallig. Voor Willeke is het optreden een eerbetoon aan haar dochter. “Ze is er niet meer in de zaal, maar ze is bij elk lied aanwezig,” zegt ze. Het concert was oorspronkelijk gepland voor 2024, maar werd uitgesteld toen het verlies te groot bleek. Nu krijgt het een nieuwe lading: geen show, maar een liefdesverklaring in muziek.

Het optreden zal ingetogen zijn, zonder groots decor of toeters en bellen. Precies zoals Willeke het voelt. “Ik hoef geen spektakel,” zegt ze. “Ik wil alleen maar zingen. Om Daniëlle te eren. Om haar te blijven voelen. Om te helen.”

Daniëlle van ’t Schip was een bekend gezicht binnen de wereld van persoonlijke ontwikkeling. Ze schreef boeken over zingeving, bewustzijn en innerlijke rust. Zelfs toen ze ernstig ziek was, bleef ze zoeken naar licht in de duisternis. Haar gedachtegoed leeft voort, niet alleen in haar woorden, maar nu ook in de muziek van haar moeder. Willeke noemt het zingen “een brug tussen werelden”: een manier om de verbinding met haar dochter te behouden.

Ook tijdens de Zwarte Cross, later deze zomer in Lichtenvoorde, zal Willeke optreden. Het populaire festival is vooral bekend om zijn uitbundige sfeer, maar haar aanwezigheid zal een ander, meer verstild moment toevoegen. Tijdens haar set komt er een muzikaal eerbetoon aan Daniëlle, een moment van bezinning te midden van het feestgedruis.

Voor Alberti is zingen al sinds haar jeugd een levenslijn. Met klassiekers als Spiegelbeeld, Telkens weer en Samen zijn groeide ze uit tot een vaste waarde in het Nederlandse muzieklandschap. Maar voor haarzelf betekent het meer dan roem of erkenning. “Zingen is voor mij geen werk, het is mijn ademhaling,” zegt ze. “Als ik zing, stroomt het leven weer een beetje.”

Haar terugkeer komt zonder perscampagne, zonder albumrelease of tournee. Ze treedt op als het goed voelt, niet omdat het moet. “Ik laat me niet leiden door agenda’s. Ik luister naar mijn hart,” zegt ze. “En dat zei: het is tijd.”

Hoewel ze een tijdlang uit beeld was, is Willeke niet vergeten. Op sociale media reageren fans met warme berichten. Mensen delen herinneringen aan optredens, liedjes op bruiloften en uitvaarten, of persoonlijke ontmoetingen. Eén Facebookreactie luidt: “Ze zong op de uitvaart van mijn vader. Haar stem brak door het verdriet heen.”

Voor velen is Willeke Alberti een icoon van troost en herkenning. Haar liedjes zijn onderdeel geworden van het persoonlijke leven van haar publiek. Nu ze terugkeert, voelen haar optredens als een gezamenlijk rouwproces, maar ook als een bron van kracht. “Het verdriet verdwijnt niet,” zegt ze. “Maar in muziek vind ik iets wat groter is dan verdriet. Iets wat blijft.”