Robert ten Brink rouwt: ‘Haar geest blijft voelbaar in alles wat we doen’

Terwijl All You Need Is Love in Australië werd opgenomen, bereikte Robert ten Brink het nieuws dat zijn schoonmoeder, Ike Cialona-Janszen, was overleden. De timing was wrang: juist tijdens een programma vol herenigingen en warme emoties werd hij geconfronteerd met een persoonlijk afscheid. In plaats van louter liefde te brengen, kreeg zijn reis een stil verdriet mee – een verlies dat hij droeg op duizenden kilometers afstand van huis.

Ike was meer dan een familielid; ze was een baken in het leven van haar dierbaren. Geboren in Amsterdam, stond ze bekend om haar nieuwsgierigheid, haar liefde voor kunst en haar scherpe geest. Ze wist met haar humor en karakter meerdere generaties te raken. Voor haar kleinkinderen was ze geen afstandelijke oma, maar juist iemand die betrokken was, luisterde, grapjes maakte en meeleefde met hun leven.

Binnen de familie Ten Brink was Ike een constante factor, iemand die aanwezig was bij verjaardagen, feestdagen en gewone momenten. Ze was de moeder van Roos Cialona, Roberts echtgenote, met wie hij al ruim veertig jaar lief en leed deelt. In interviews benadrukte Robert vaak hoe hun relatie gebaseerd is op vanzelfsprekendheid: het klopte gewoon.

Het afscheid van Ike vond plaats op 22 april. Geen plechtige ceremonie, maar een samenkomst vol herinneringen. Er klonk muziek waar zij van hield – soms weemoedig, soms levendig – en de ruimte was gevuld met bloemen, kaarslicht en verhalen. Iedereen kreeg de kans om iets te zeggen of simpelweg stil te zijn.

De kracht van verbondenheid Juist op momenten van verlies toont een gezin zijn veerkracht. De familie Ten Brink vond steun bij elkaar, maar ook bij de vele berichten van kijkers en collega’s. Via sociale media en brieven lieten mensen weten geraakt te zijn door het verlies van Ike, en velen schreven hoe Robert jarenlang een bron van troost voor hen was geweest. Nu die steun terugkeert, voelt dat voor hem als een onverwacht maar dankbaar gebaar.

Ook collega’s uit de mediawereld staken hem een hart onder de riem. Bekenden uit de tv-wereld reageerden met warme woorden en persoonlijke herinneringen aan Ike of hun verbondenheid met de familie. Het onderstreept hoeveel impact zij indirect had, als stille kracht op de achtergrond.

In het huis van de familie Ten Brink krijgen voorwerpen en foto’s nu nieuwe waarde. De geur van een parfumflesje, een ansichtkaart op de koelkast, een handgeschreven recept – alles herinnert aan Ike. Het zijn deze kleine dingen die helpen bij de verwerking. Zoals Robert in besloten kring zei: “Ze is weg, maar tegelijk overal.”

Volgens rouwdeskundigen is het delen van herinneringen binnen het gezin een krachtige manier om verlies te dragen. Voor de Ten Brinks gebeurt dat aan de keukentafel, tijdens avondwandelingen of bij het bladeren door fotoalbums. De verhalen blijven doorgaan en daarin leeft Ike voort.

Hoewel de aflevering van All You Need Is Love waar Robert aan werkte niet direct in het teken van zijn verlies stond, droeg hij het met zich mee. De ontmoetingen die hij presenteerde geliefden die elkaar weer in de armen sloten kregen voor hem extra betekenis. Liefde, zo werd nog maar eens duidelijk, is niet alleen de basis van het programma, maar ook van zijn eigen leven.

In de stilte achter de schermen vond Robert de ruimte om bij zijn verlies stil te staan. Hij werkte door, maar nam bewust tijd om te rouwen. In die combinatie van plicht en gevoel, werk en persoonlijk leven, zit misschien wel precies wat Ike hem heeft meegegeven: wees aanwezig voor anderen, maar verlies jezelf niet onderweg.

Het verlies van Ike is pijnlijk, maar haar nalatenschap is voelbaar in elk detail van het gezinsleven. Ze heeft sporen nagelaten in hoe er gekookt wordt, hoe verjaardagen gevierd worden, hoe naar elkaar geluisterd wordt. In het gezin leeft haar warmte voort – stil, maar onmiskenbaar.

Zoals een van de kleindochters zei tijdens het afscheid: “Oma’s stem zit in mijn hoofd als ik twijfel. Dan hoor ik haar zeggen dat ik het gewoon moet doen.” Zo blijft Ike, ook na haar dood, een gids. Voor haar kinderen. Voor haar kleinkinderen. En voor Robert, die haar met liefde en respect blijft herinneren – ver weg in Australië, of gewoon thuis aan tafel.